تحقیقات کیفی در اغلب کشورهای توسعه یافته، جایگاه پررنگی دارند و به طور میانگین تا 70 درصد از پروژه های تحقیقات بازار را در برخی کشورها شامل می شوند. اما در ایران، این رقم، کمتر از 30 درصد است. به عبارت دیگر ، کمتر از یک سوم تحقیقات بازاریابی صورت گرفته در ایران، از نوع کیفی است. این موضوع، دلایل مختلفی دارد اما شاید بتوان یکی از مهمترین دلایل آن را ، بی اعتمادی مدیران بازاریابی به نتایج این سبک از تحقیقات دانست. شاید اگر منصفانه به موضوع نگاه کنیم، متوجه شویم که آنها حق دارند. اگرچه روش های اجرایی در زمینه تحقیقات کیفی در ایران، تا حد زیادی مشابه با کشورهای دیگر است اما گزارش های تحلیلی ضعیفی در این زمینه ارائه می شود و در بسیاری از موارد، مدیران بازاریابی نمی توانند به پاسخ سوالات خود دست یابند. این در حالی است که کیفیت گزارش های تحلیلی در پروژه های کیفی از اهمیت بالایی برخوردار است. به زعم بسیاری از تحلیلگران، تحلیل گزارش های کیفی دشوار تر و پیچیده تر از تحقیقات کمّی است. 

یکی دیگر از دلایلی که سبب شده تا تحقیقات کیفی در ایران، مورد توجه قرار نگیرد؛ نا آگاهی نسبت به کاربردهای آن است. این موضوع هم تا حد زیادی به ضعف تحلیل مربوط می شود. ضعف تحلیل سبب شده تا خروجی های احتمالی این روش از تحقیقات، نادیده گرفته شود و آژانس های تحقیقات بازار معمولا ترجیح دهند تا روش های کمّی را پیشنهاد دهند. در حالی که پاسخ دهی به طیف وسیعی از سوالات ؛ بدون اجرای تحقیقات کیفی امکان پذیر نخواهد بود. اگرچه نرم افزارهای مختلفی برای تحلیل های کیفی توسعه داده شده است اما همچنان نقش تحلیلگر ، بسیار برجسته تر است. دانش و بینش تحلیلگر و همچنین تجربه او می تواند مهمترین ابزارهای ارائه یک تحلیل کیفی خود باشد. بنابراین ضعف تحلیلگران کیفی را می توان یکی از مهمترین دلایل بی اعتمادی مدیران بازاریابی به روش های کیفی در ایران دانست.