مشارکت استراتژیک ، واژه ای است که در سال های اخیر، بارها و بارها آن را شنیده ایم و درباره آن، خوانده ایم. از بعد تجاری، مشارکت استراتژیک به معنای همکاری بلند مدت دو شرکت در راستای دست یافتن به اهداف مشترک است. این اهداف می تواند در حوزه توسعه بازار، تولید، تبادل دانش و فناوری و هر موضوع دیگر باشد. در سال های اخیر، نمونه های زیادی از آن را دیده ایم و در مورد آنها شنیده ایم. شاید زمانی که دو غول خودروسازی جهان یعنی رنو و نیسان؛ شرکت رنو-نیسان آلیانس را در سال 1999، تاسیس کردند؛ کمتر کسی انتظار داشت که مشکلات هر دو گروه بزرگ خودروسازی، تا این حد کاهش یابد و مشارکت استراتژیک این دو شرکت، به رشد و هم افزایی همه گروه های زیر مجموعه این شرکت منجر شود. در حال حاضر، از هر 10 خودروی تولید شده در جهان، یک خودرو به این شرکت تعلق دارد و این شرکت؛ کنترل 7 شرکت خودرو سازی در جهان را در دست دارد و توانسته تا حد زیادی از بحران دهه 90 که گریبانگیر زیرمجموعه های این شرکت بوده است، فاصله گیرد. دلیل این امر واضح است. هر گونه مشارکت و اتحاد استراتژیک در دنیای تجارت به معنای دستیابی به مزیت های بیشماری است که مهمترین آنها ، عبارتند از :